۱۴ فروردين ۹۵
اصلا تا به حال دقت کرده اید ما هر روزی رو توی تقویم -هزار ماشاالله!- پربار مون نامگذاری میکنیم،کلا جهت خالی نبودن عرضه است!
مثلا برای اینکه اجنبی های سایر ملل و دُوَل خدای ناکرده هنگام سبزی پاک کردن
نگویند که:"عه وا -مثلا- کاترین جان دیدی این کشور اون وری فلان روز رو ندارن توی نقویمشون!؟! حالا غیبتشون نباشه!!!" 
البته استثنا نامگذاری روز مورد بحث من یعنی سیزدهمین روز فروردین به نام روز طبیعت
ریشه تاریخی ای در فرهنگ و رسوم ما
داشته است گویا!
اما کاری که ما در روز به اصطلاح طبیعت انجام میدهیم چیست؟!
صبح اول وقت بار و بنه که اصولا سیخ و منقل و کت و بال و فیله گوسفندی جزء جدا نشدنی اش است
را به همراه باقیمانده آجیل عیدی که از یورش بیرحمانه قوم
تاتار 
در امان مانده
-البته فکر نمیکنم لفظ آجیل مناسب این مخلوط باشد زیرا
آجیل به مخلوطی گفته میشود که انواع مغز ها را دارا باشد حال آنکه این
مخلوط تیر تو پر شده -!- عاری از هر گونه پسته و فندق و انواع بادام ار
قبیل زمینی و هوایی و هندی بوده 
و اجراء تشکیل دهنده اش نخودچی، کشمش و
شاید مقداری تخمه کدو باشد! - به اضافه مقداری میوه -که اغلب در هنگام
بازگشت همچنان دست نخورده باقی میماند- البته گلاب به رویتان آفتابه را هم
نباید در سفر های برون شهری فراموش کرد،بالاخره لازم میشود-!!!- 
دیده شده که برخی مقداری سبزی و حبوبات را هم برداشته تا آشی هم بر بدن زده باشند
و هیچ کدام از گروه های هرم غذایی را بی نصیب نگذاشته باشند!
القصه همه را به همراه بچه و بوچّه
بار زده
و راهی دامن گل منگلی طبیعت میشویم.
در آنجا در یک پروسه چند ساعته صبح تا عصری با اهتمام و تلاش بی شائبه به معنی واقعه کلمه گند میزنیم به طبیعت
و در آخر قلیانی -!!!- چاق کرده 
، گره ای به سبزه میزنیم که دلمان خوش باشد سنت ها را حفظ کرده ایم و پس لز اتمام اغذیه ها 
محل را با انبوهی از ظروف یکبار مصرف و زباله و آت و آشغال ها تنها گذاشته
و سپس شاد و خرم به منرل باز میگردیم!
اصلا هم خدایی ناکرده به ذهن مبارکمان خطور نمیکند
که آقا، خانم، عزیز دل -!-
یکی از فلسفه های نامگذاری این روز احترام به طبیعت و سعی در حفظ هر چه بیشتر آن
است!
به طوری که اگر فردی فردای آن
روز به آن محل سری بزند در باورش نمگنجد که روز گذشته این مکان میزبان
موجودی بوده که اشرف مخلوقات میخوانندش
و داعیه دار فرهنگ و تمدن است 
و
صدای ادعای پاسداشت طبیعتش گوش فلک را کر میکند! 
البته اگر دقیق نگاه کند ممکن است متوجه شود که مثلا آقای X زحمت کشیده اند و دیروز در فلان ساعت، حضوریشان 
را روی تنه درختان مفلوک ثبت نموده و یا مثلا آقای y با حکاکی
یک قلب تیر خورده عشقشان را به gf محترمه شان ابراز نموده اند!
بعد هم به اعتماد به سقف خیره کننده ای خطاب به کوروش بخت برگشته میگوییم آسوده بخواب
که ما بیداریم!!!! 
عکس نوشت: با وجود برودت هوا
و بارندگی
سیزده رو در باغ بابای سیدجان در نُمودیم! 
مثلا برای اینکه اجنبی های سایر ملل و دُوَل خدای ناکرده هنگام سبزی پاک کردن
نگویند که:"عه وا -مثلا- کاترین جان دیدی این کشور اون وری فلان روز رو ندارن توی نقویمشون!؟! حالا غیبتشون نباشه!!!" البته استثنا نامگذاری روز مورد بحث من یعنی سیزدهمین روز فروردین به نام روز طبیعت
ریشه تاریخی ای در فرهنگ و رسوم ما
داشته است گویا!اما کاری که ما در روز به اصطلاح طبیعت انجام میدهیم چیست؟!
صبح اول وقت بار و بنه که اصولا سیخ و منقل و کت و بال و فیله گوسفندی جزء جدا نشدنی اش است
را به همراه باقیمانده آجیل عیدی که از یورش بیرحمانه قوم
تاتار در امان مانده -البته فکر نمیکنم لفظ آجیل مناسب این مخلوط باشد زیرا
آجیل به مخلوطی گفته میشود که انواع مغز ها را دارا باشد حال آنکه این
مخلوط تیر تو پر شده -!- عاری از هر گونه پسته و فندق و انواع بادام ار
قبیل زمینی و هوایی و هندی بوده و اجراء تشکیل دهنده اش نخودچی، کشمش و
شاید مقداری تخمه کدو باشد! - به اضافه مقداری میوه -که اغلب در هنگام
بازگشت همچنان دست نخورده باقی میماند- البته گلاب به رویتان آفتابه را هم
نباید در سفر های برون شهری فراموش کرد،بالاخره لازم میشود-!!!- دیده شده که برخی مقداری سبزی و حبوبات را هم برداشته تا آشی هم بر بدن زده باشند
و هیچ کدام از گروه های هرم غذایی را بی نصیب نگذاشته باشند!القصه همه را به همراه بچه و بوچّه
بار زده و راهی دامن گل منگلی طبیعت میشویم.در آنجا در یک پروسه چند ساعته صبح تا عصری با اهتمام و تلاش بی شائبه به معنی واقعه کلمه گند میزنیم به طبیعت
و در آخر قلیانی -!!!- چاق کرده ، گره ای به سبزه میزنیم که دلمان خوش باشد سنت ها را حفظ کرده ایم و پس لز اتمام اغذیه ها محل را با انبوهی از ظروف یکبار مصرف و زباله و آت و آشغال ها تنها گذاشته و سپس شاد و خرم به منرل باز میگردیم!اصلا هم خدایی ناکرده به ذهن مبارکمان خطور نمیکند
که آقا، خانم، عزیز دل -!-
یکی از فلسفه های نامگذاری این روز احترام به طبیعت و سعی در حفظ هر چه بیشتر آن
است!
و داعیه دار فرهنگ و تمدن است و
صدای ادعای پاسداشت طبیعتش گوش فلک را کر میکند! البته اگر دقیق نگاه کند ممکن است متوجه شود که مثلا آقای X زحمت کشیده اند و دیروز در فلان ساعت، حضوریشان را روی تنه درختان مفلوک ثبت نموده و یا مثلا آقای y با حکاکی یک قلب تیر خورده عشقشان را به gf محترمه شان ابراز نموده اند!بعد هم به اعتماد به سقف خیره کننده ای خطاب به کوروش بخت برگشته میگوییم آسوده بخواب
که ما بیداریم!!!! عکس نوشت: با وجود برودت هوا
و بارندگی سیزده رو در باغ بابای سیدجان در نُمودیم! 
