اینقدر خوشم نمیاد از این آدمایی که تا قصد میکنی بعد صد سال یه کلمه محض درد دل بهشون بگی پا برهنه میپرن وسط حرفت و تا با جملاتی نظیر "این که خوبه من بد تر از اینا رو دیدم" یا "اه این که چیزی نیست من فلان بار بهمان شدم" یا "تازه مونده تا به سختی های ما برسی" و امثالهم بهت ثابت نکنن که در سخت ترین شرایط ممکن زندگی کرده ان یا میکنن و مشکلاتت در برابر مشکلاتشون رسما شکلات هم محسوب نمیشه و کلا روزگار زده شِت و پِتشون کرده و تو روزگارت الان کویته، ول کنت نیستن! تازه اگه خودشون هم چیزی نداشته باشن از دیگرون مایه میذارن میگن: "تو هیچی نگو دیگه که فلانی اینجوریه و اونجوریه!"

بابا جان میمیری چارتا کلوم حرف تسکین دهنده بزنی؟! آسمون به زمین میاد یه ذره آدم رو درک کنید؟! این چه اخلاقه گندیه ما داریم!؟

بعدم میگن چرا حرف نمیزنی؟ چرا توی خودت میریزی؟ چی بگم که کارد تو زخم آدم نچرخونی؟! والاع!!!