یادمه بچه که بودم مادربزرگم یه خروس داشتن
یه خروس سفید، با تاج قرمز بزرگ و سر و سینه ای افراشته اضافه کنید به همه این فاکتورها علاقه خاص مادربزرگم بهش رو که در یه کلام جلال و جبروتی داشت واسه خودش توی اون خونه...
اسمش-با احترام و عرض پوزش از آقایون هم نام- میثم بود. کافی بود مادربزرگم یه بار صداش کنه، هر گوشه از خونه نسبتا بزرگ و اون حیاط در اندشتش بود، مثه فشنگ خودش رو میرسوند و دلبری میکرد براش؛
با وجود اینکه من هیچ وقت سر به سرش نداشته و اذیتش نکرده بودم اما نمیدونم چرا از همون اول با منِ 5ساله سر ناسازگاری داشت، هر جا میدیدم میپرید بهم و نوک میزد حتی از پشت شیشه!
قصه میثم همونجا تموم نشد! با اینکه سالها از فروشش به همون علت، گذشته و معلوم نیس اون زبون بسته خوراک کی و یا چی شد، ادامه داره برای من هنوز...!
آدمهایی دور و بر من هستن که شاید هزار بار بدتر از اون، ندیده و نشناخته بهم نوک میزنن، پشت سرم حرف میزنن، از بدی های که بهشون نکردم، از کارایی که به عمرم در حق هیچ کس نکردم و از رذایلی که در برخورد اول شاید حدس زدند که داشته باشم! اینا حتی فرصت ندادن یه بار بهشون بدی کنم...!
در آستانه شبهای بزرگ قدریم...بیاین دست برداریم از این قضاوت ها و پیش داوری های نسنجیده، از بد بودن دست برداریم از غیبت و تهمت از سخن چینی و دو بهم زنی به خدا آرامش به زندگیمون برمیگرده...
