چند روزی میشه که باز دلم هوای گذشته ها رو کرده...

هوای وبلاگ نویسی های شبانه و دو همی های وبلاگی...

نمیدونم یهو چی شد که اینقدر از هم دور افتادیم

زمانی بود که روزی چندبار به خونه های همدیگه سر میزدیم و حتی اگه مطلب جدید منتشر نشده بود جهت خالی نبودن عریضه یه کامنتی چیزی مینداختیم تو کامنت دونی همدیگه اما حالا اون قدر اون روزای شیرین دور به نظر میرسه که گاهی فکر میکنم اصلا اتفاق نیفتاده و بیشتر شبیه یه خیال شیرینه...

نمیدونم شاید این اسباب کشی اجباری و به تبع اون دور افتادن از همساده های مهربونش شوق نوشتن رو برد

و شاید دست و پا زدن تو روزمرگی های معمولی وقت نوشتن رو ازمون گرفت.

اما از همه اینا که بگذریم نمتونم از سر تقصیرات این "پاول دوروف" خیر ندیده بگذرم... با این آتیشی که توی روابط نصفه و نیمه ما انداختو اونا رو کمرنگ تر از اونی که بود کرد و یه جاهایی به کلی نابودش کرد.

نمیدونم چی شد که اینجوری تو زندگی همه ما ریشه دووند و به جایی رسیدیم که همون sms های گاهی یه بار رو هم تبدیل کردیم به پیغامای تلگرامی!

حالا دیگه حتی نونوایی شاطر اکبرم برای خودش یه کانال تو تلگرام داره.

من منکر مزایاش نیستم و به کل تحریمش نمیکنم و حتی معترفم منی که اینجور از موسس تلگرام و اپلیکیشن وقت گیر و وسوسه کننده اش مینالم و اینطوری بر ضدش داد سخن دادم شده که ساعتها وقتم رو بذارم و توی کانالا و گروه های رنگارنگش بچرخم.

اما ازش دلگیرم...

اصلا از خودم دلگیرم

منی که تو خواستگاریم از وبلاگم دفاع کردم و به عنوان یکی از علایق جدایی ناپذیر زندگیم ازش اسم بردم حالا چهارماهه که کلمه ای ننوشتم!

میدونم داشتن یه شونه محکم که سرت رو بذاری روش و حرف دلت رو بزنی توی ننوشتن من بی تاثیر نیست اما باز حس میکنم یه جایی، یه چیزی گم کردم.

دلم میخواد بازم مثه قدیما بنویسم از هر دری بگم...حتی اگه همساده هام منو نبینن و فراموشم کنن!

دلم اون روزا رو میخواد...

+غبطه میخورم به کسایی که توی این طوفان رسانه ای مقاومت کردن و هر چند سخت و کم جون اما نوشتن!...