بنده شخصا معتقدم هر چقدرم که این ژاپنی ها نچسب و شیر برنج باشند، هر چقدرم که پشتکار و بهره وری بالا 95% درصد ادارات و صنعتشون رو اعصاب باشه، هر چقدرم گند اوشین شون در بیاد که الحق چه زن زندگی -!!!- بود خدا بیامرز و ما نمیدونستیم! و هر چقدرم که به طرز دیوانه کننده ای شبیه باشن و همش خوابشون بیاد حتی!
بازم آدم باید نیمه پر لیوان رو ببینه و چشم روی خوبی هاشون نبنده...
می پرسید چه خوبی؟!
فی المثل همین برنج شفته خوردنشون!
باز شکل علامت سوال شدید که یعنی چی و چه ربطی به ما داره مثلا؟!
د ِ‌نگرفتی چی شد خواهر (برادر) ِ من! دقت کن...!
بنده از همین تریبون خدمت بانوان و بالاخص نو عروسان عزیز این نوید رو میدم که اگر احیانا یک روز حالا بنابر به هر دلیلی برنجتون شفته شد... اصلا بد به دلتون راه ندید و ابدا نگران نباشید!بازم آدم باید نیمه پر لیوان رو ببینه و چشم روی خوبی هاشون نبنده...
می پرسید چه خوبی؟!
فی المثل همین برنج شفته خوردنشون!
باز شکل علامت سوال شدید که یعنی چی و چه ربطی به ما داره مثلا؟!
د ِ‌نگرفتی چی شد خواهر (برادر) ِ من! دقت کن...!
همسر جان که اومد خیلی شیک و فانتزی با یک فروند لبخند ژکوند و اعتماد به سقف بی سابقه حتی-!!!- بگید:
امروز برات غذای بین المملی (مللی) پختم عزیزم!
(تازه میتونید دوتا چوب ژاپنی هن بذارید تنگش که طبیعی تر جلوه کنه حتی! :دی)
و باور بفرمایید که ایشون در این صحنه جز افتخار کردن به هنر آشپزی شما کاری از دستشون بر نمیاد! :دی
) گشته و لرزان پاشخ داد: کباب سلطانی!!! و سپس شیون کنان به سوی افق بِشُد... 
از گلویت پایین نرفته، فکر این باشی که ناهار چه درست کنی
و هنوز لقمه آخر ناهار در مری ات مشغول پیچ و تاب خوردن، در به در شام باشی!
تازه فکر کن که هر روز که چشم باز میکنی در این تسلسل باطل به دام بیفتی! 
آخ آخ آخ! 
میچرخیده بدبخت!!!
والا!
هر چقدر هم که عمرمان در خانه امن و پر آسایش پدری طولانی باشد، عاقبت این اُشتری است که جبراً روزی روی همه ما دخترها مینشیند و کتلتمان مینُماید!
آنگاه تابع تعداد روزهایی که حال آشپزی نداریم عه ببخشید، تعداد روزهایی که دلمان برای مامانها تنگ میشود، 
از قرار ذیل میباشد:
و ما نجات پیدا میکنیم
